Απεργία… Όπλο παρωχημένης τεχνολογίας

    Τίποτα δεν διαρκεί περισσότερο απ όσο προορίσθηκε  να διαρκεί. Τίποτα δεν έχει αξία   από τι στιγμή που θα απολέσει το χρηστικό του ρόλο.  Κι αυτά που κάποτε ήταν και θεωρούνταν σημαντικά και μεγαλειώδη, όταν ξεπεράστηκαν, μοιραία έπεσαν στην αχρηστία, στην ανυποληψία, στον εκφυλισμό… Τα πάντα ρει, μα τα πάντα όμως!!!

    Όλα αυτά που στον 20^ο αιώνα λειτούργησαν θεσμικά, κοινωνικά και πολιτισμικά τείνουν να περάσουν σε μια φάση γενικευμένης αμφισβήτησης. Έτσι και μόνο γιατί είτε έπαψαν να λειτουργούν είτε ξεπεράστηκαν. 

    Το αναφαίρετο δικαίωμα του εργαζόμενου στην απεργία. . . Τι κουβέντα κι αυτή! Που ίσως πλέον μόνο μέσα στο κτήριο του Περισσού να ακούγεται.  Όπως και το: «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» όπως και άλλα ανέκδοτα της πρόσφατης πολιτικής μας ιστορίας πχ «Λαός, ΠΑΣΟΚ, στην εξουσία»…

 Απεργία!    Απεργία που σήμερα εξυπηρετεί πρώτα τον εργοδότη, ειδικά αν αυτός είναι το δημόσιο, μετά την κυβέρνηση, μετά τα ΜΜΕ και λίγο έως καθόλου τον απεργό. Κι όλα αυτά με απλά μαθηματικά και καμιά αναφορά σε κοινωνικό κόστος αφού κάθε έννοια κοινωνίας τείνει να καταλυθεί. Όλα απλοί αριθμοί, απρόσωπα νούμερα κι όποιος αντέξει…

    Γιατί μια κυβέρνηση να μην θέλει μια 24ωρη απεργία; Γιατί να φροντίσει να την αποτρέψει; Αφού με τα μεροκάματα που θα περικόψει από τους απεργούς θα είναι σαν να προβαίνει σε έκτακτες περικοπές μισθών και επιπλέον θα εκτονώσει και ως ένα βαθμό τον κοινωνικό αναβρασμό. Μήπως πρόκειται να χάσει κάτι; Μήπως ο φορολογούμενος που βρήκε απεργούσα τη ΔΟΥ της γειτονιάς του θα γλυτώσει τα χαράτσια; Μα θα ξαναπάει την επαύριον. ‘Η μήπως ο υπουργός θα στεναχωρηθεί για τον ασθενή που δεν νοσηλεύτηκε, για τον ταξιδιώτη που έχασε την πτήση του  ή για τον μαθητή που έχασε μιας μέρας μαθήματα; Απεργία, ευχής έργον και για τον βιομήχανο που έτσι κι αλλιώς θέλει την εκ περιτροπής εργασία. Δουλειά  για τα ΜΜΕ που εύκολα θα γεμίσουν τα δελτία τους με τις αψιμαχίες των ΜΑΤ με τους κουκουλοφόρους…

     Κι από την άλλη ο απεργός. Που σύρεται κυριολεκτικά στην απεργία γνωρίζοντας ότι δεν είναι παρά μια ντουφεκιά στον αέρα, χωρίς αποτέλεσμα και βαδίζει με το πλακάτ σκεπτόμενος πως θα καλύψει την τρύπα του χαμένου μεροκάματου όταν όλα πλέον είναι προϋπολογισμένα μέχρι το τελευταίο λεπτό.

   Κάθε όπλο είναι αποτελεσματικό στην εποχή του. Μετά γίνεται μουσειακό έκθεμα. Σ’ αυτή την αέναη μάχη  του εργαζόμενου με την εργοδοσία   εξελίσσονται και τα όπλα. Η απεργίες, οι ειρηνικές πορείες, τα πλακάτ και τα συνθήματα είναι πλέον αναποτελεσματικά μπροστά στα τανκ των τροϊκανών και των ντόπιων τοποτηρητών τους.  Νέες μορφές αγώνα θα εμφανιστούν οσονούπω, νέα όπλα, νέες μέθοδοι. Κι αν είναι κάτι να ευχηθώ είναι οι αγώνες  αυτοί να’ ναι περισσότερο έξυπνοι και λιγότερο βίαιοι…

http://webmail.tositemou.gr

Σκέψεις για το άγνωστο... 2013.

    Μπήκε κι αυτό. Παρά τις περί του αντιθέτου απόψεις των ΜΑΓΙΑΣ τελικώς μας.. μπήκε!  Γεμάτο ευχές και αισιόδοξα τηλεοπτικά διαγγέλματα για ευημερία, ανάπτυξη, απασχόληση απ’ αυτούς τους ίδιους που έφεραν τη δυστυχία, την φτώχια  και την ανεργία. Έτσι αναίσχυντα και χαλαρά… Και ευχετήρια τηλεφωνήματα από βουλευτικά γραφεία. Βουλευτών που πριν λίγο ψήφισαν την περικοπή του μισθού σου, την κατάργηση των δώρων, την κατάργηση των επιδομάτων σου, την παράλογη φορολόγηση, την εξόντωση σου…  Να ’στε καλά παλικάρια μου… Ο θεός να σας φυλά γερούς να μας κυβερνάτε!

    Αφού κανείς άλλος δεν υπάρχει να διεκδικήσει τον κυβερνητικό θώκο καλά κάνετε και μας κυβερνάτε!  ( Το ανέκδοτο με τον ΣΥΡΙΖΑ βρώμισε πια…)

    Σας αφήνουμε στο περιθώριο της υπόληψης μας και κοιτάμε τι μπορούμε να κάνουμε για την προσωπική μας επιβίωση.  Γιατί ποιος νοιάζεται αν πάει ή όχι ο Παπατέτοιος στην προανακριτική επιτροπή την ίδια στιγμή που αυτός είναι άνεργος, χρωστάει ότι λογαριασμό ήρθε εδώ και μήνες  στο γραμματοκιβώτιο του και μπαίνει σ ένα παγωμένο σπίτι που αρρωσταίνει αυτόν και την οικογένεια του. Ή που αποφάσισε να κάψει ότι ηλεκτρικό διαθέτει μέχρι η ΔΕΗ (κατά την Άνοιξη ελπίζοντας) να του κόψει το ρεύμα!

    Αλλά τι χαρά!!! Τώρα που η λίστα Λαγκάρντ πάει στον εισαγγελέα θα σπεύσουν όλοι οι αναγραφόμενοι να επιστρέψουν τα «μαύρα» τους στα δημόσια ταμεία και απ’ την επαύριον κιόλας το κράτος θα αρχίσει τις παροχές!!!

    Αυτά και άλλα όμορφα στο πολιτικοκοινωνικό μας περιβάλλον το θολό απ την αιθαλομίχλη των χιλιάδων τζακιών και ξυλοθερμαστρών. Που καίνε ότι καίγεται, που σήμερα το πρωί «εξαφανίστηκαν» τα ξύλα από τα παγκάκια στο παρκάκι της γειτονιάς μου, που στις αρχές του Μάρτη (πρόβλεψη) δεν θα υπάρχει τίποτε ξύλινο σε δημόσιο χώρο…  Γιατί ο αγώνας για επιβίωση υπερβαίνει την έννομη τάξη, γιατί οι πραιτοριανοί (αστυνομικοί) του καθεστώτος είναι κι αυτοί απ τη μεριά των λιμοκτονούντων και  γιατί προφανώς υπάρχει ακόμη κάτι λίγο λίπος για κάψιμο αφού δεν μπούκαρε ακόμα το πλήθος σε κάποιο σούπερ μάρκετ…

     Ελλάδα του 2013 που ζει μέρες Παρισιού του 1789 και ακόμη οι Λουδοβίκοι και Αντουανέτες του κοινοβουλίου μας δεν πήραν οσμή γκιλοτίνας. Που πιστεύουν προφανώς ότι οι νεοδημοκράτες, οι πασόκοι και οι αριστεροτσόντες θα αλληλοσπαραχτούν άλλη μια φορά προκειμένου να τους στείλουν στη βουλή αντιπροσώπους… Αμ δε! Αυτά πέρασαν και πάνε. Κι όταν το σύνθημα που βγαίνει από τις ψυχές όλων αυτών των νεοεξαθλιομένων  είναι πάλι το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία»  κανείς δεν ξέρει που θα μας οδηγήσει το αίσιον και ευτυχές νέον έτος…  

   

Νομοσχέδιο Εθνικής Στείρωσης...

Είναι φορές που προσπαθώ να σκεφτώ εντελώς ανορθόδοξα και να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα που συμβαίνουν στην πατρίδα μου… Είναι φορές που προσπαθώ να βρω πόσο λαμόγιο, καταχραστής, φοροφυγάς και τεμπέλης ήμουν τα προηγούμενα χρόνια και τώρα δικαίως υφίσταμαι, δίκην σωφρονισμού, τα όσα υφίσταμαι… Αλλά μάταια. Δεν βρίσκω να μου αξίζει καμιά  τιμωρία. Δεν μπορεί να μας αξίζει τέτοια τιμωρία. Ούτε εμάς, ούτε τους απόμαχους της ζωής και κυρίως ούτε τα παιδιά μας! Αλλά και  πάλι αν κάποιοι καταχράστηκαν, έκλεψαν, απέκρυψαν ας τιμωρηθούν αυτοί και μόνο αυτοί.

     Αλλά δεν πρόκειται για τιμωρία φίλοι μου… Δεν είναι σωφρονισμός. Είναι σχέδιο εξόντωσης του Ελληνισμού ως Εθνικής οντότητας. Κι αν επ’ αυτού είχα κάποιες αμφιβολίες, τώρα με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που μας επέβαλε η τρόικα και ανέθεσε στους ντόπιους υποτακτικούς της να το κάνουν νόμο του Κράτους, όλα ξεκαθάρισαν. Όλοι ξεγυμνώθηκαν!

    Γενοκτονία μακρού ορίζοντα θα το χαρακτήριζα. Η καλύτερα Εθνική στείρωση. Αφού με την οικονομική εξαθλίωση είναι αδύνατον σήμερα δύο νέοι να βρεθούν εις γάμου κοινωνίαν, αλλά και αν ήδη κατόρθωσαν να το κάνουν, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο φρόντισε να τους αποτρέψει από κάθε σκέψη τεκνοποίησης! Και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό απ’ τους αντίστοιχους μηχανισμούς που εφαρμόζει η Κίνα για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του υπερπληθυσμού της.

     Όταν λοιπόν σε μια χώρα με έντονο το πρόβλημα της υπογεννητικότητας εφαρμόζεις τέτοια μέτρα είναι καταφανές ότι στοχεύεις στο να μηδενίσεις τις γεννήσεις!

    Δεν μπορεί να είναι Έλληνες όλοι αυτοί που κατ’  εντολήν της τρόικας και με την απειλή της χρεοκοπίας και της αποπομπής μας απ’ το ευρώ θα επιχειρήσουν να ψηφίσουν αυτό το τερατούργημα. Δεν μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά τα απίθανα στην πατρίδα μου και να είμαστε ακόμη ειρηνικώς και άοπλα διαμαρτυρόμενοι. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε τα τελευταία τρία χρόνια 3.450 αυτοκτονίες οι περισσότερες των οποίων με οικονομικά κίνητρα.

       Πιστεύω στον ΕΛΛΗΝΑ. Και είμαι σίγουρος πως την έσχατη στιγμή θα εκραγεί και τότε αλλοίμονο στους δωσίλογους. «Είναι πως θα πέσει η πρώτη φωτιά…» είπε ο Παπαφλέσσας όταν ο φόβος ήταν διάχυτος στο στράτευμα του από την αριθμητική υπεροχή των Τούρκων…

Τρισάθλιοι και εμετικοί...

     Η πλήρης απογοήτευση από το πολιτικό σκηνικό όπως αυτό διαμορφώνεται καθημερινά. Δούλεμα, απροκάλυπτη κοροϊδία, θέατρο πρόζας και εκβιασμοί από μια λίστα εκβιασμών τυποποιημένη και προβλέψιμη. Πρέπει να,  για να,  αν δεν τότε να… Για να μη μας διώξουν απ το ευρώ, γιατί τα φράγκα φτάνουν μέχρι 16 του μήνα…

     Μα ποιος τρομάζει πλέον απ’ αυτά;  Ποιος φοβάται ότι αύριο θα πεινάσει όταν ήδη πεινάει από σήμερα… Και οι μόνοι που επωφελούνται από την όλη κατάσταση είναι αυτοί οι ίδιοι και τ’ αφεντικά τους… 

    Τα πράγματα είναι τόσο απλά. Οι τοκογλύφοι και οι δανειστές μας, γνωρίζουν άριστα ότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και επιρρεπείς στην αρπαχτή, χωρίς αναστολές και ηθική. Η πολιτική στη Ελλάδα είναι ένα καλό, πολύ καλό επάγγελμα με πολύ χοντρά φράγκα και αναπάντεχα …τυχερά. Αυτό είναι γνωστό σε όλους. Δεν έχουν λοιπόν καμιά ανησυχία οι Τροϊκανοί. . Θα τα "χώσουν" και πάλι (under the table) σε....όσους δηλώσουν ότι τάχα δεν έχουν σκοπό να ψηφίσουν τα νέα μέτρα πού θα διαλύσουν οριστικά την Ελληνική κοινωνία, και τα μέτρα θα περάσουν τελικά χωρίς κανένα πρόβλημα. Το πολύ πολύ να φάνε μερικά μπουνίδια , δακρυγόνα και κλωτσίδια κάτι κορόιδα "χαζοβιόληδες" πού θα διαδηλώσουν στο Σύνταγμα τη μέρα της ψηφοφορίας.
  Και αναρωτιέμαι. Γιατί κάποιοι βουλευτές δηλώνουν εκ των προτέρων ότι δήθεν δεν θα ψηφίσουν τα μέτρα και δεν το κάνουν απ’ ευθείας κατά την στιγμή της ψηφοφορίας ;  Είναι δηλαδή σαν να λένε....."δώστε μου φράγκα ...για να με πείσετε.".!!!
   Και ας μην ξεχνάμε και τούτο…                                                                                                             
Ακόμα κι αυτοί πού δηλώνουν εκ των προτέρων ότι δεν θα ψηφίσουν, και δήθεν διαγράφονται για να εκβιαστούν οι υπόλοιποι, είναι κατόπιν συνεννοήσεως  με το κόμμα και τούς Γερμανούς, ήδη έχουν αποζημιωθεί με το παραπάνω με πολλά ευρώπουλα , και μάλιστα αργότερα κάποια στιγμή θα τους ξαναδεχτεί το κόμμα, όταν κάτσει ή σκόνη και η φασαρία. Άλλωστε αυτό έχει ξαναγίνει και προσφάτως και παλαιότερα…
 Μια καλοστημένη θεατρική παράσταση όλα.  Αλλά και τι βγαίνει που τους έχουμε πάρει …πρέφα; Ποια η αντίδραση του φιλήσυχου πολίτη που μαθαίνει τι του επιφυλάσσουν από τα δελτία ειδήσεων του mega και του τα σερβίρουν ως αναγκαιότητα;  Κι αν κάποτε ακούγονταν ψιθυριστά η φράση «που ‘σαι ρε Γιώργη Παπαδόπουλε…» τώρα πλέον αρχίζει να βοά. Μήπως ήρθε η ώρα να ξανασυστηθούμε; 

Ο Έλλην... ασθενής. (σε φάση χειρουργικής νάρκωσης)

    Είναι πλέον απίστευτο αυτό που συμβαίνει με μας τους Έλληνες. Και πώς να το χαρακτηρίσω; Ηττοπάθεια, αφασία, ωχαδερφισμό ή μήπως βαθειά και μη αναστρέψιμη κατάθλιψη κλινικού τύπου;  Γίνονται καθημερινά εις βάρος μας τόσα και τόσα και τα δεχόμαστε στωικά και μοιρολατρικά…

   Μα μιλάμε για τον ίδιο λαό; Για τον Έλληνα του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών, της Τριπολιτσάς,  του ’40;  Τι μεταλλαγμένο είδος ειν’ τούτο Παναγιά μου σήμερα, που αντιδρά μόνο με το τηλεκοντρόλ αποφεύγοντας τα δελτία ειδήσεων και δεν πατάει ούτε καν στα συλλαλητήρια λες και ανήκει σε κάποια προνομιακή τάξη που δεν θίγεται από τα απάνθρωπα μέτρα…

    Δεν μπορώ να δώσω άλλη εξήγηση στο φαινόμενο πέρα από την έλλειψη εμπνευσμένων ηγετών. Γιατί πάντα στην ιστορία του, ο λαός αυτός μεγαλούργησε όταν ηγέτες τον αφύπνισαν, του έδωσαν όραμα κι ελπίδα, τον ξεσήκωσαν…

    Που να πάει σήμερα ο πληγωμένος Έλληνας για να βρει το δίκιο του; Που να απευθυνθεί, που να εισακουστεί και που τελικά να ταχθεί πολιτικά  για ένα καλύτερο και ελπιδοφόρο αύριο; Σήμερα ειδικά που οι ιδεολογίες κατέρρευσαν, το πέρασμα από το ένα στρατόπεδο στο άλλο είναι τόσο εύκολο και απροβλημάτιστο…

    Και όμως, δεν έχει που να πάει γιατί κανείς δεν του υπόσχεται (έστω και ψευδώς) αυτά που θέλει να ακούσει. Συγκεκριμένα και απτά , όχι ευχολόγια και εκθέσεις ιδεών…

    Βρείτε του λοιπόν έναν πολιτικό φορέα που θα υποσχεθεί ότι θα επαναφέρει τους μισθούς στα επίπεδα του 2009, θα επαναφέρει τα δώρα Χριστουγέννων, θα καταργήσει τα χαράτσια, θα επαναφέρει το αφορολόγητο στις 12.000 ευρώ, θα φέρει τη βενζίνη στο 1 ευρώ, θα νοιάζεται για τη δημόσια υγεία και την παιδεία και σας πληροφορώ ότι την επαύριον κιόλας η κυβέρνηση θα καταρρεύσει υπό την πίεση της κοινωνικής έκρηξης που θα επιφέρει αυτός ό όποιος πολιτικός φορέας. Ο φορέας με μανιφέστο ΜΟΝΟ την παρούσα παράγραφο!!!

    Αλλά δυστυχώς… Οι επιλογές είναι δύο κι αυτές απέλπιδες. Ή θα πάει στον Τσίπρα που φυσικά δε θέλει να κυβερνήσει, ή θα πάει στον Μιχαλολιάκο που απέχει πολύ απ το να κυβερνήσει. Με λίγα λόγια θα παραμείνει σε φάση χειρουργικής νάρκωσης κάνοντας αντίσταση του τύπου: «δεν πληρώνω γιατί δεν έχω πλέον να πληρώσω, βάλτε με φυλακή να ‘χω το φαγάκι μου και τη θέρμανση μου…»

    Ακόμα και οι αυτοκτονίες θα πάρουν στο εξής άλλη μορφή αφού ο αυτόχειρ θα παίρνει μαζί του και δεκαριά λαμόγια (πολιτικούς) πριν προβεί στο απονενοημένο διάβημα.

    Σε αναζήτηση ηγέτη λοιπόν και δεν ξέρω τι μέλλει γενέσθαι. Απλά είμαι έτοιμος να τα δω όλα. Πιο κάτω δεν έχει!

Απεργία… Όπλο παρωχημένης τεχνολογίας

    Τίποτα δεν διαρκεί περισσότερο απ όσο προορίσθηκε  να διαρκεί. Τίποτα δεν έχει αξία   από τι στιγμή που θα απολέσει το χρηστικό του ρόλο.  Κι αυτά που κάποτε ήταν και θεωρούνταν σημαντικά και μεγαλειώδη, όταν ξεπεράστηκαν, μοιραία έπεσαν στην αχρηστία, στην ανυποληψία, στον εκφυλισμό… Τα πάντα ρει, μα τα πάντα όμως!!!

    Όλα αυτά που στον 20^ο αιώνα λειτούργησαν θεσμικά, κοινωνικά και πολιτισμικά τείνουν να περάσουν σε μια φάση γενικευμένης αμφισβήτησης. Έτσι και μόνο γιατί είτε έπαψαν να λειτουργούν είτε ξεπεράστηκαν. 

    Το αναφαίρετο δικαίωμα του εργαζόμενου στην απεργία. . . Τι κουβέντα κι αυτή! Που ίσως πλέον μόνο μέσα στο κτήριο του Περισσού να ακούγεται.  Όπως και το: «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» όπως και άλλα ανέκδοτα της πρόσφατης πολιτικής μας ιστορίας πχ «Λαός, ΠΑΣΟΚ, στην εξουσία»…

 Απεργία!    Απεργία που σήμερα εξυπηρετεί πρώτα τον εργοδότη, ειδικά αν αυτός είναι το δημόσιο, μετά την κυβέρνηση, μετά τα ΜΜΕ και λίγο έως καθόλου τον απεργό. Κι όλα αυτά με απλά μαθηματικά και καμιά αναφορά σε κοινωνικό κόστος αφού κάθε έννοια κοινωνίας τείνει να καταλυθεί. Όλα απλοί αριθμοί, απρόσωπα νούμερα κι όποιος αντέξει…

    Γιατί μια κυβέρνηση να μην θέλει μια 24ωρη απεργία; Γιατί να φροντίσει να την αποτρέψει; Αφού με τα μεροκάματα που θα περικόψει από τους απεργούς θα είναι σαν να προβαίνει σε έκτακτες περικοπές μισθών και επιπλέον θα εκτονώσει και ως ένα βαθμό τον κοινωνικό αναβρασμό. Μήπως πρόκειται να χάσει κάτι; Μήπως ο φορολογούμενος που βρήκε απεργούσα τη ΔΟΥ της γειτονιάς του θα γλυτώσει τα χαράτσια; Μα θα ξαναπάει την επαύριον. ‘Η μήπως ο υπουργός θα στεναχωρηθεί για τον ασθενή που δεν νοσηλεύτηκε, για τον ταξιδιώτη που έχασε την πτήση του  ή για τον μαθητή που έχασε μιας μέρας μαθήματα; Απεργία, ευχής έργον και για τον βιομήχανο που έτσι κι αλλιώς θέλει την εκ περιτροπής εργασία. Δουλειά  για τα ΜΜΕ που εύκολα θα γεμίσουν τα δελτία τους με τις αψιμαχίες των ΜΑΤ με τους κουκουλοφόρους…

     Κι από την άλλη ο απεργός. Που σύρεται κυριολεκτικά στην απεργία γνωρίζοντας ότι δεν είναι παρά μια ντουφεκιά στον αέρα, χωρίς αποτέλεσμα και βαδίζει με το πλακάτ σκεπτόμενος πως θα καλύψει την τρύπα του χαμένου μεροκάματου όταν όλα πλέον είναι προϋπολογισμένα μέχρι το τελευταίο λεπτό.

   Κάθε όπλο είναι αποτελεσματικό στην εποχή του. Μετά γίνεται μουσειακό έκθεμα. Σ’ αυτή την αέναη μάχη  του εργαζόμενου με την εργοδοσία   εξελίσσονται και τα όπλα. Η απεργίες, οι ειρηνικές πορείες, τα πλακάτ και τα συνθήματα είναι πλέον αναποτελεσματικά μπροστά στα τανκ των τροϊκανών και των ντόπιων τοποτηρητών τους.  Νέες μορφές αγώνα θα εμφανιστούν οσονούπω, νέα όπλα, νέες μέθοδοι. Κι αν είναι κάτι να ευχηθώ είναι οι αγώνες  αυτοί να’ ναι περισσότερο έξυπνοι και λιγότερο βίαιοι…