Η πραγματικότητα του πολύπαθου σλόγκαν: «Πρώτα ο μαθητής…»
Είναι σε έξαρση το φαινόμενο τον τελευταίο καιρό και αδιαμφισβήτητα πρωταθλήτρια σ’ αυτό η Υπουργός Παιδείας….Το να προσπαθείς να πείσεις επί θέματος τινός τους αδαείς. Ο λόγος φυσικά για τις εξαγγελίες του Υπουργείου και τα «πειστικά» επιχειρήματα για το ποιο είναι το όφελος του μαθητή από τις συγχωνεύσεις των μικρών σχολείων…
Πόσο εύκολο είναι να απευθύνεσαι σε τηλεοπτικό κοινό που αδυνατεί να κρίνει. Που δέχεται αβασάνιστα τα εξαγγελθέντα ειδικά όταν προέρχονται από επίσημα χείλη. Τι γίνεται όμως με τους γνώστες του αντικειμένου; Είναι ποτέ δυνατόν αυτοί να πεισθούν όταν ως εκπαιδευτικοί βίωσαν και την μικρή τάξη του επαρχιακού σχολείου και την 30αρα τάξη του χαοτικού αστικού σχολείου…
Σε απάντηση λοιπόν στην απέλπιδα προσπάθεια της Υπουργού να μας πείσει για τα οφέλη των μεγάλων σχολείων και τις φιλεκπαιδευτικές προθέσεις του Υπουργείου, για να δούμε πως ακριβώς λειτουργεί η διαδικασία της μάθησης σε μια μικρή τάξη, ενός μικρού επαρχιακού Γυμνασίου, μ’ έναν νεαρό ορεξάτο καθηγητή…
Με το που μπαίνει στην τάξη ξέρει τον Γιάννη, τον Ηλία, τη Φανή, τη Μαρία… Ξέρει το πρόβλημα του Γιώργου, την δυσχερή οικονομική κατάσταση της Λόλας και το οικογενειακό δράμα του Παναγιώτη… Όλα τα ξέρει, όλα τα συνεκτιμά και χειρίζεται κάθε παιδί διαφορετικά. Βρίσκει του καθενός τον τρόπο για να τον κερδίσει και να τον οδηγήσει εκεί που στοχεύει. Στη μάθηση.
Στη μάθηση που για νάρθει πρέπει τις συνθήκες να τις δημιουργήσει ο καθηγητής. Ο καθηγητής που θα συζητήσει το πρόβλημα με τους συνάδελφους του και τον διευθυντή, που και αυτοί θα το γνωρίζουν το ίδιο καλά. Ο καθηγητής που θα δεχθεί τον γονέα κάθε στιγμή, χωρίς ραντεβού, χωρίς υπηρεσιακό τυπικό.
Κι από την άλλη ο μαθητής. Που βλέπει το σχολείο στην κυριολεξία σαν δεύτερο σπίτι αφού περνά και τα απογεύματα στον αύλιο χώρο. Που ξέρει ότι κάθε μέρα θα εξεταστεί και «λαμβάνει τα μέτρα του» με ότι θετικό συνεπάγεται αυτό! Που γνωρίζει τους συμμαθητές του από τη γέννηση του και εκλαμβάνει το σχολικό κτήριο σαν καρδιά του τόπου του, που επαναστατεί στην ιδέα και μόνο ότι κάποιοι θέλουν να του το κλείσουν…
Ένα γαλήνιο σχολικό περιβάλλον που ξεχειλίζει από όμορφα συναισθήματα, που μαθητές, καθηγητές, γονείς λειτουργούν με κανόνες οικογένειας…
Καμιά ειδικότητα δε λείπει, καμιά έκπτωση στις πολιτιστικές δραστηριότητες δεν υπάρχει, τίποτε δεν έχει να ζηλέψει από το απρόσωπο και χαοτικό περιβάλλον των τεράστιων αστικών σχολείων… Γιατί εδώ είναι πραγματικά ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ!!!
Φυσικά και δεν μπόρεσε το Υπουργείο με το θέμα των συγχωνεύσεων-καταργήσεων να πείσει για το… «παιδαγωγικό» των προθέσεων του. Ήταν εν πολλοίς αναμενόμενο αφού τα κίνητρα του ήταν τόσο εμφανή και για τον πλέον αφελή. Πόσο λυπάμαι όμως για όλους αυτούς που καίτοι εκπαιδευτικοί, παρασυρμένοι από μια άνευ λόγου κομματική εμπάθεια συντάχθηκαν με το ξενόφερτο μνημόνιο και προσπάθησαν να κλείσουν σχολεία… Σε όποια βαθμίδα της εκπαίδευσης και αν ανήκαν. Που συντάχθηκαν με τις επιταγές της τρόικας και της Μέρκελ…
Αν θυμάμαι καλά στην κατοχή αυτούς που συντάχθηκαν με τους Γερμανούς τους έλεγαν δωσίλογους…
