Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Όταν η οργή γίνεται ποτάμι...

    Παραδοσιακά οι εξεγέρσεις ξεκινούν από τους εξαθλιωμένους. Ή από τους νέους. Φανταστείτε το εκρηκτικό μίγμα του συνδυασμού των δύο αυτών στοιχείων…  Και πάντα παίρνουν τη μορφή χειμάρρου. Ασήμαντου στην αρχή, αλλά όσο συνεχίζεται η βροχή της εξαθλίωσης, ο χείμαρρος αυτός γιγαντώνεται και παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του…
    Ομολογώ ότι 3 μέρες πριν ένωσα ντροπή όταν διάβασα στους διαδηλωτές της Μαδρίτης το σύνθημα που έλεγε να κάνουν ησυχία μην ξυπνήσουν τους Έλληνες. Χθες όμως άρχισα πάλι να πιστεύω ότι ο λαός αυτός είναι ζωντανός. Είναι οι απόγονοι ένδοξων προγόνων. Ο σπόρος που δεν πεθαίνει (που μας υπενθύμισε ο Αντώνης στο Ζάππειο). Δεν άλλαξε παρά το μέσον κινητοποίησης αφού φυσικά αυτό χρησιμοποιεί  η εποχή. Δεν χρειάστηκε Ρήγας Φεραίος, δεν χρειάστηκε  μύηση στη Φιλική Εταιρεία, δε χρειάστηκε Παλαιών Πατρών Γερμανός…  Έφτασε μόνο το facebook για να κλειστεί το ραντεβού και η αγανάκτηση που περίσσεψε…
    Surpise  κύριοι κυβερνόντες. Αυτό που έγινε πρέπει να σας τρομάξει περισσότερο από κάθε άλλη καπελωμένη διαδήλωση. Από κάθε  διαδήλωση οργανωμένη από συνδικάτα και κόμματα με σημαίες, ΜΑΤ και κουκουλοφόρους. Και ίσως αυτό που πιότερο πρέπει να  σας τρομάζει είναι το γεγονός ότι αυτό που έγινε την Τετάρτη αυτόματα έγινε θεσμός. Και δεν θα πάψει να γίνεται μέχρι να δοθούν λύσεις…
    Η εξαθλίωση, η υποταγή, η οικονομική υποτέλεια έχουν ένα όριο. Η υπέρβαση αυτού του ορίου φέρνει έκρηξη που ξεπερνά κάθε φαντασία.
    Δεν μπορεί ο νέος να ζει χωρίς οράματα, στόχους και προσδοκίες. Κι αν μη τι άλλο η κυβέρνηση αυτή του τα στέρησε όλα… Τον ονόμασε αρχικά «γενιά των 500 ευρώ» και στη συνέχεια με τις επιχειρηματικές συμβάσεις και την εκ περιτροπής εργασία τον έκανε γενιά των 400, των 300, των 200… Τι όνειρα να κάνει ο νέος αυτός, πώς να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια, παιδιά και υποχρεώσεις που περιμένει τη σύνταξη του μπαμπά για να βγει για έναν καφέ;
    Τίποτα δεν του απέμεινε και όταν ακούει τον πρωθυπουργό της χώρας να μιλάει στα κανάλια σαν να βρίσκεται σε μια εικονική πραγματικότητα και μια φανταστική χώρα,  όταν ακούει από τους υπουργούς και τη συμμαχία των προθύμων μόνο απειλές και εκβιασμούς, εεε του γυρίζει το μάτι και γίνεται χείμαρρος…
   

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Ω... τι κόσμος μπαμπά!




    Κι αν είναι κάτι που με αγανακτεί τελικά είναι που δεν μπορώ να δώσω στην Άνοιξη τούτη τη σημασία που της πρέπει… Γιατί το σημαντικότερο όλων, πιστέψτε με είναι η Άνοιξη τούτη και είναι βλακώδες και εγκληματικό συνάμα να την αφήνουμε να εκπνεύσει χωρίς να μας παρασύρει σε …ανθεστήρια μυστήρια!
   Είναι τόσα πολλά και απαίσια τα νέα που  πλέον αρχίζουν να μη μας αγγίζουν. Και η αγανάκτηση και ο φόβος και η απειλές έχουν ένα όριο. Φτάνει κάποτε η στιγμή που λες « δε ……. όλοι τους» και αρχίζεις σχέδια διακοπών. Φτηνών και περιορισμένων βέβαια, πλην όμως σχέδια διακοπών! Σε πείσμα όλων αυτών που πριν έστειλες σε…ερωτικές περιπτύξεις! Και μόνο ο Στρος Καν το τήρησε….  Σχέδια διακοπών μας που η λάμια η Μέρκελ έβαλε στο μάτι εσχάτως και μας «τη λέει» ακόμη και γι αυτές…
    Τι να μας τρομάξει πλέον; Απειλές, απειλές και μόνο απειλές. Από κάθε υπουργό, από κάθε λαγό και από κάθε τσουτσέκι της τρόικας… Απειλές για απολύσεις, για στάση πληρωμών, για αναδιάρθρωση, για την 5η δόση, για επιστροφή στη δραχμή και τέλος για… εκλογές. Αυτό το τελευταίο ειδικά μας κατατρόμαξε! Μας έκοψε τα ποδάρια βρε αδερφέ!
     Τόσες απειλές που θα πρότεινα η κυβέρνηση του μνημονίου να μετονομαστεί σε κυβέρνηση της απειλής…
   Ποιος όμως να τρομάξει υπέρμετρα; Ο άνεργος, ο χρεοκοπημένος έμπορας,  ο εξαθλιωμένος μισθωτός και συνταξιούχος; Γιατί τελικά οι μόνοι απειλούμενοι είναι οι απειλούντες. Ο βρεμένος τη βροχή δε τη φοβάται…
    Ευτυχώς που βρέθηκε και ένας Σαμαράς ναι μας θυμίσει στο Ζάππειο ΙΙ πως είμαστε ο σπόρος που δεν πεθαίνει. Πήραμε ένα κουράγιο, πήρε κι αυτός μια μονάδα πάνω στη πρόθεση ψήφου… Έτσι γίνεται στη χώρα αυτή. Ο υποσχόμενος αμείβεται.
    Ω τι κόσμος μπαμπά… και μακάριες οι καμαριέρες των πολυτελών ξενοδοχείων!!! Γιατί ενώ όλους μας …κανόνισε ο Ντομινίκ, εν τούτοις δεν είχαμε την τύχη να αφήσει επάνω μας …γενετικό υλικό.