ΟΙ ΟΜΟΤΡΑΠΕΖΟΙ... (Μουμπάρακ, Καντάφι, Παπανδρέου)

    Σαν να μην του έφταναν τα τόσα προβλήματα και οι τραγικές αποκαλύψεις,  του Γιώργου, δεν ξέρει εσχάτως και πώς να δικαιολογήσει τα «κατορθώματα» δυο ονομαστών μελών της  ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ  που έχει την τιμή να προεδρεύει… Και άντε ο Μουμπάρακ έφυγε από τα ΜΜΕ και κάπως ξεχάστηκε, ο Καντάφι όμως που εξακολουθεί να δολοφονεί αδιακρίτως το λαό του; Ούτε στη διαγραφή τους προχώρησε ακόμη από το ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ αυτό club που φαντάζομαι ως πρόεδρος θα έχει το δικαίωμα…

    Γιατί όμως να τους διαγράψει; Τόσο πολύ διαφέρει απ’ αυτούς; Μήπως αυτός δεν κατέστη στους 16 μήνες που κυβερνά εχθρός του λαού του; Η μήπως στους 16 μήνες αυτούς έκανε κάτι για τον λαό αυτό πέρα από το να τον εξαθλιώνει οικονομικά, κοινωνικά και ψυχικά;  Ένα λαό χαρούμενο, κεφάτο, γλεντζέ και περήφανο, που τον πίστεψε όταν έλεγε πως λεφτά υπάρχουν για ακόμα καλύτερες μέρες (την ώρα που ο κακός Καραμανλής έλεγε για μηδενικές αυξήσεις) και τον έφερε στην εξουσία μη γνωρίζοντας ότι ο προεκλογικός του σπόνσορας ήταν το ΔΝΤ με το οποίο τα είχε όλα συμφωνημένα από το καλοκαίρι του ’09.

    Ενσυνείδητα έριξε αυτόν το λαό στα νύχια του ΔΝΤ και τον βύθισε στην πιο βαθειά ύφεση της μεταπολεμικής περιόδου. Τον συνέθλιψε ψυχικά, τον εξανδραπόδισε…

    Δεν είναι λοιπόν αυτό ΕΣΧΑΤΗ  ΠΡΟΔΟΣΙΑ;  Διαφέρει τόσο πολύ από τα πεπραγμένα των δυο παραπάνω ομοτράπεζων του «σοσιαλιστών»; Μόνο οι σφαίρες σκοτώνουν;

    Πιστέψτε με, είναι ότι ακριβώς χειρότερο θα μπορούσε να κάνει στο λαό του μέσα σε περιβάλλον κοινοβουλευτισμού, δημοκρατίας και ευρωπαϊκής ένωσης…Επάξια θα μπορεί να θεωρείται ο Μουμπάρακ και ο Καντάφι της Ελληνικής πραγματικότητας! Όμως «ανδρών επιφανών, κοινή η μοίρα…»

    Τώρα που η κυβέρνηση διανύει τις τελευταίες μέρες της ίσως θα έπρεπε να αναλογιστούμε ότι ως λαός είμαστε πέραν του δέοντος ανεκτικός και…μακρόθυμος απέναντι στους εθνικούς μειοδότες!!! Γιατί εδώ δεν μιλάμε για απλή ανικανότητα (αυτή δεν συνιστά αδίκημα) αλλά για συγκεκριμένο σχέδιο παράδοσης της χώρας σε συγκεκριμένους δανειστές με αντάλλαγμα την εξουσία.  Μήπως να αρχίσετε να σκέφτεστε σοβαρά κύριε Παπανδρέου να ανταλλάξετε με τον Καντάφι πολιτικά… άσυλα;

Έστω και... εκλογές!!!

Έστω και…εκλογές!!!

    Ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται λέει η γνωστή λαϊκή παροιμία. Μονό που εδώ πνιγμένο δεν εννοούμε τον Γ.Α.Παπανδρέου και την κυβέρνηση-μαριονέτα αλλά όλους εμάς που μέσα στην απελπισία μας θέλουμε από κάπου να πιαστούμε, σε κάτι να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας ,  κάτι να προσμένουμε…  

    Και αφού λοιπόν βρισκόμαστε σε δημοκρατία και δεν μπορούμε να στήσουμε γκιλοτίνες στις πλατείες και να απολαύσουμε το ανέβασμα σ΄ αυτές σύσσωμου του υπουργικού συμβουλίου καθώς και του δημοσιογραφικού team του Μega (Πρετεντέρης, Καψής, Τρέμη) μόνο σε εκλογές μπορούμε να ελπίζουμε…

    Ποιος να το πίστευε ότι τα συνθήματα που φώναζαν οι φοιτητές στην εξέγερση τους κατά της χούντας θα ήταν τόσο επίκαιρα 38 χρόνια μετά… Συνθήματα όπως το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» ή όπως το «Λαέ πεινάς, γιατί τους προσκυνάς…» Γιατί πεινάει ο λαός! Γιατί η παιδεία παραδόθηκε στα χέρια του μνημονίου. Γιατί οι δοσίλογοι – Γερμανοτσολιάδες επανήλθαν, συντάχτηκαν με τον κατακτητή και επιχειρούν να κλείσουν σχολεία της υπαίθρου, γιατί η ελευθερία είναι «εικονική»…

    Εκλογές λοιπόν. Που ακόμη και γι αυτές ψεύδεται η κυβέρνηση και κατηγορεί τη Ν.Δ. ότι αυτή τροφοδοτεί τα σενάρια, λες και  είναι στο χέρι του Σαμαρά να τις προκηρύξει. Εκλογές που ίσως αφυπνίσουν ένα μεγάλο κομμάτι του λαού μόνο με το να αναλογιστεί τι είχε και τι έχασε,  χωρίς άλλες υποσχέσεις και οράματα. Με σύνθημα μόνο αυτό!

     Εκλογές που ζυμώνονται ήδη όσον αφορά τις συνεργασίες αφού σε καμιά περίπτωση δεν θα προκύψουν αυτοδυναμίες. Με την Ντόρα να τάσσεται στο πλευρό του Γιώργου και τον Καρατζαφέρη να περιμένει να δει τις «προσφορές» από τους δυο πρώτους…

    Εκλογές για να σωθεί ότι απέμεινε. Και κάπου σε βάθος χρόνου να επανακτηθεί… Μ’ όλους αυτούς που πόνεσαν και πλήγωσαν ανεπανόρθωτα τον Ελληνικό λαό να φεύγουν (έστω και νύχτα), χωρίς ειδικά δικαστήρια, χωρίς λιθοβολισμό, ακόμα και με τις μίζες στις βαλίτσες, μόνο να φύγουν…

   Έστω εκλογές…

Η επίπλαστη αντιπολότητα των κοινωνικών ομάδων...

Η επίπλαστη αντιπαλότητα των κοινωνικών ομάδων…    

    Δεν είναι ίδιον της παρούσας τραγικής κυβέρνησης μόνο. Είναι παλιά συνταγή Μακιαβελικού τύπου βασισμένη στο εξ ίσου παλιό «διαίρει και βασίλευε…»  Αλλά απ όσα έμαθαν στα Χάρβαρντ και στη λέσχη Μπίλντεμπρεργκ  μόνο αυτό φαίνεται να εφαρμόζουν οι κυβερνόντες εσχάτως αφού (λογικά) είναι το τελευταίο τους χαρτί…

    Απλή συνταγή. Όταν μια  κοινωνική – επαγγελματική ομάδα  θιγεί νομοθετικά αυτή φυσικά θα αντιδράσει με κάθε δυνατό, θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο. Και θα πατήσει εκεί που θα πονέσει την κυβέρνηση. Αυτή με τη σειρά της θα παρουσιάσει το γεγονός μέσω των ΜΜΕ (που οφείλει να ελέγχει απόλυτα) σαν γεγονός που δημιουργεί προβλήματα στις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες (που δεν ήρθε ακόμα η σειρά τους)…

    Αυτό γίνονταν από πάντα, αυτό γίνεται και τώρα… Μόνο που τον τελευταίο καιρό είναι τόσες πολλές οι κοινωνικές ομάδες που θίγονται κατ’ απαίτηση  του μνημονίου, που πλέον αποτελούν το σύνολο του κοινωνικού ιστού.

      Κινητοποιούνται οι ιδιοκτήτες φορτηγών και οι αγρότες, προσπαθούν να στρέψουν εναντίον τους, τους εμπορικούς συλλόγους. Κινητοποιούνται οι γιατροί και οι φαρμακοποιοί, προσπαθούν να στρέψουν εναντίον τους, τους ασφαλισμένους. Κινητοποιούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι προσπαθούν να στρέψουν εναντίον τους τον ιδιωτικό τομέα. Κινητοποιείται η γενιά των 400 ευρώ, βάζουν τον ΣΕΒ να ζητά επιχειρησιακές συμβάσεις και την Τρόικα να απαιτεί ελαστικές μορφές απασχόλησης. Όμως…

    Όμως φίλοι μου όλες αυτές οι κοινωνικές ομάδες είναι στο σύνολο της η Ελληνική κοινωνία που δεν αντέχει πλέον. Κι όταν νομοθετικά συρρικνώνουμε οικονομικά τη μια μετά την άλλη ομάδα τότε το μόνο που πετυχαίνουμε είναι μια βαθειά και άνευ προηγουμένου ύφεση.

     Εγώ, εσύ, ο γείτονας, ο έμπορος, ο υπάλληλος, ο συνταξιούχος, ο δεξιός, ο αριστερός είμαστε όλοι  εξαθλιωμένοι, αγανακτισμένοι και όσο ποτέ στα πρόθυρα της έκρηξης. Τόσο πολύ που να μας ξεφεύγει πλέον η ουσία και τα σημαντικά της σύντομης ζωής μας…

     Στους ληστές της χαράς λοιπόν απαντούμε πως δεν είμαστε αντίπαλες κοινωνικές ομάδες αλλά ο γλυκός και περήφανος Ελληνικός λαός που κανονικά θα’ πρεπε να προσμένει σε 18 μέρες ως το σημαντικότερο γεγονός, τον ερχομό της …Άνοιξης και όχι το δικό σας γκρεμοτσάκισμα!!!

Λίγο πριν από την έκρηξη...

Λίγο πριν από την έκρηξη…            

    Να ‘μαστε λοιπόν… Ένας λαός στο καταμεσής της θητείας της χειρότερης μεταπολεμικής κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος. Ένας λαός περήφανος, αδούλωτος και ηρωικός σύμφωνα με την ιστορία, παράλληλα δε κι ένας λαός χαρούμενος, έξυπνος και γιατί όχι,  καλοπερασάκιας σύμφωνα με την πρόσφατη ιστορία…

    Πόσο όμως ή μάλλον  για πόσο ακόμη μπορείς αυτό το λαό να τον κοροϊδεύεις και να τον εξαθλιώνεις;  Κι αν εμείς όλοι οι κάπως σκεπτόμενοι βλέπουμε καθαρά τα σημάδια της κοινωνικής έκρηξης που έρχεται, αυτοί στην κυβέρνηση με τα μάστερ στις πολιτικές επιστήμες δεν τα έχουν αντιληφθεί;

    Στις μέρες μας η αμερικανοκίνητες χούντες δεν έρχονται με τανκς και επίορκους συνταγματάρχες. Εξελίχθηκαν κι αυτές. Και όταν διαπιστώνουν ότι μια χώρα «ενδιαφέρουσα» τείνει να απομακρυνθεί από τη σφαίρα της επιρροής τους (αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρ, εμπορικές συμφ. με την αρκούδα κλπ) ανακαλύπτουν το χρέος της απολωλότος χώρας και στηρίζουν παντί τρόπω τον ηγέτη της αντιπολίτευσης όποιος και να ναι αυτός με όσο μυαλό κι αν καβαλάει. Και τον στηρίζουν συνολικά μ’ ένα πακέτο που περιλαμβάνει και χρηματοδότηση καναλιών, δημοσιογράφων αλλά και διεθνών οίκων αξιολόγησης με σκοπό όχι μόνο να τον φέρουν στην εξουσία αλλά και να τον διατηρήσουν για όσο χρειαστεί μέχρι να γίνει η δουλειά τους… Μετά ή θα τον πετάξουν σα στημένη λεμονόκουπα ή θα τον βολέψουν σε καμιά διεθνή θεσούλα (ΟΗΕ λ.χ.) δίκην μη εκλεγέντος κυβερνητικού βουλευτού κατά το Ελληνικόν.

    Μ’ όλα ταύτα όμως το φυτίλι της έκρηξης έχει ανάψει και το μάκρος του δεν είναι μεγάλο. Δεν είναι ικανά πλέον τα πρώτα θέματα των δελτίων να αποχαυνώσουν τον νεοεξαθλιωμένο Έλληνα. Δεν χάρηκε ουδόλως αν οι λαθρομετανάστες εξασφάλισαν στέγη όταν αυτός ο γηγενής δεν μπορεί να πληρώσει το νοίκι, τη ΔΕΗ και τα κοινόχρηστα της δικής του στέγης και επιπλέον κανείς δεν ασχολείται μαζί του…  Δεν πιστεύει πλέον τα δελτία-παπαγαλάκια των καναλιών, δεν πλανάται από εύηχες λέξεις όπως επιχειρηματικές συμβάσεις (νομιμοποίηση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας), επιμήκυνση του χρέους (δάνεια επί δανείων ισοβίως), συγχωνεύσεις και συνενώσεις σχολείων (κλείσιμο των σχολείων της υπαίθρου) και άλλα τέτοια που δεν πείθουν πλέον ούτε τους ταλιμπάν της παράταξης τους.

    Κι αν προς στιγμήν απλά δεν πληρώνει διόδια και μέσα μαζικής μεταφοράς αυτό δεν είναι παρά ο καπνός από το φυτίλι που καίει και οδηγεί στην κοινωνική έκρηξη… Ας μην ξεχνάνε ότι σ΄ ένα εύφλεκτο περιβάλλον αρκεί μια σπίθα για να φέρει τον όλεθρο και δεν έχει σημασία τι θα προκαλέσει αυτή τη σπίθα…