Κουρεμένα... Χριστούγεννα

    Χριστούγεννα, μόνο και μόνο επειδή το ημερολόγιο το θέλησε… Και ίσως και τα μικρά παιδιά, που δεν μπορούν να διαβάσουν το θλιμμένο βλέμμα των γονιών τους και απαιτούν τα αυτονόητα…

    Χριστούγεννα μετά από τη δίχρονη λαίλαπα των εθνικών μειοδοτών που ω του θαύματος, βρίσκονται ακόμα εκεί και νομοθετούν, συνεπικουρούμενοι μάλιστα και από τους μέχρι τούδε επικριτές τους….

    Χριστούγεννα με την κορύφωση του δράματος (όχι του Θείου αλλά του ανθρώπινου).

    Του δράματος που γίνεται αντιληπτό ακόμη και από μια βόλτα στην αγορά και στις γειτονιές… Από τις βιτρίνες των μαγαζιών (των εναπομεινάντων) που είναι αστόλιστες, από τα μπαλκόνια των σπιτιών που είναι αφώτιστα, από τους διαβάτες που βαδίζουν κοιτάζοντας κάτω μη τυχόν και δουν κάτι στη βιτρίνα και πληγωθούν πιότερο που δεν μπορούν φέτος να το αποκτήσουν…

    Πόση σωρευμένη  οργή έχουν τα φετινά Χριστούγεννα… Οργή, μίσος, απελπισία αντί των κλασικών για τις μέρες… αγάπη , ειρήνη, και ευτυχία. Τι μπορεί να διώξει από τις καρδιές του λαού αυτά τα συναισθήματα; Πώς να γιορτάσει ο άνεργος, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο αγρότης όταν ο Βενιζέλος μαζί με την υπόλοιπη σπείρα φρόντισαν να του πάρουν ότι ελάχιστο κατόρθωσε να μαζέψει για  να πορευτεί, με την απειλή της διακοπής του ρεύματος. Ο σοσια-ληστής!!!

    Τα Χριστούγεννα όμως, χρόνια τώρα, ήταν πάνω απ’ όλα ελπίδα! Ελπίδα και προσμονή για τα καλύτερα που όφειλαν να’ρθουν. Κι αν είναι κάτι που με θλίβει περισσότερο είναι που η ελπίδα αυτή χάθηκε... Το όραμα, η προσμονή, οι στόχοι….

    Σε τι να ευχηθούμε υψώνοντας το ποτήρι λοιπόν τις μέρες που θα’ρθουν; Στην υποχώρηση της ύφεσης, στην επίτευξη των στόχων του Υπ. Οικονομικών, στο πετυχημένο κούρεμα των ομολόγων, ή μήπως στις έγκαιρες εκλογές και στην αυτοδυναμία Σαμαρά;  Τι να ευχηθεί κανείς όταν οι ευχές γίνονται απελπισμένες κραυγές αγωνίας;

    Κουρεμένα, βουβά και παγωμένα τα φετινά Χριστούγεννα. Και μακάριοι οι εξασφαλίσαντες ένα αξιοπρεπές γιορτινό τραπέζι σ΄ ένα σπίτι με θέρμανση. Τίποτε παραπάνω αλλά και τίποτε λιγότερο. Κι αν ίσως θέλω από κάπου να πιαστώ για να αισιοδοξώ συγκρατημένα είναι απ’ το ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και πως για να χαράξει η αυγή πρέπει πρώτα να’ρθει το πιο βαθύ σκοτάδι…