Απεργία… Όπλο παρωχημένης τεχνολογίας

    Τίποτα δεν διαρκεί περισσότερο απ όσο προορίσθηκε  να διαρκεί. Τίποτα δεν έχει αξία   από τι στιγμή που θα απολέσει το χρηστικό του ρόλο.  Κι αυτά που κάποτε ήταν και θεωρούνταν σημαντικά και μεγαλειώδη, όταν ξεπεράστηκαν, μοιραία έπεσαν στην αχρηστία, στην ανυποληψία, στον εκφυλισμό… Τα πάντα ρει, μα τα πάντα όμως!!!

    Όλα αυτά που στον 20^ο αιώνα λειτούργησαν θεσμικά, κοινωνικά και πολιτισμικά τείνουν να περάσουν σε μια φάση γενικευμένης αμφισβήτησης. Έτσι και μόνο γιατί είτε έπαψαν να λειτουργούν είτε ξεπεράστηκαν. 

    Το αναφαίρετο δικαίωμα του εργαζόμενου στην απεργία. . . Τι κουβέντα κι αυτή! Που ίσως πλέον μόνο μέσα στο κτήριο του Περισσού να ακούγεται.  Όπως και το: «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» όπως και άλλα ανέκδοτα της πρόσφατης πολιτικής μας ιστορίας πχ «Λαός, ΠΑΣΟΚ, στην εξουσία»…

 Απεργία!    Απεργία που σήμερα εξυπηρετεί πρώτα τον εργοδότη, ειδικά αν αυτός είναι το δημόσιο, μετά την κυβέρνηση, μετά τα ΜΜΕ και λίγο έως καθόλου τον απεργό. Κι όλα αυτά με απλά μαθηματικά και καμιά αναφορά σε κοινωνικό κόστος αφού κάθε έννοια κοινωνίας τείνει να καταλυθεί. Όλα απλοί αριθμοί, απρόσωπα νούμερα κι όποιος αντέξει…

    Γιατί μια κυβέρνηση να μην θέλει μια 24ωρη απεργία; Γιατί να φροντίσει να την αποτρέψει; Αφού με τα μεροκάματα που θα περικόψει από τους απεργούς θα είναι σαν να προβαίνει σε έκτακτες περικοπές μισθών και επιπλέον θα εκτονώσει και ως ένα βαθμό τον κοινωνικό αναβρασμό. Μήπως πρόκειται να χάσει κάτι; Μήπως ο φορολογούμενος που βρήκε απεργούσα τη ΔΟΥ της γειτονιάς του θα γλυτώσει τα χαράτσια; Μα θα ξαναπάει την επαύριον. ‘Η μήπως ο υπουργός θα στεναχωρηθεί για τον ασθενή που δεν νοσηλεύτηκε, για τον ταξιδιώτη που έχασε την πτήση του  ή για τον μαθητή που έχασε μιας μέρας μαθήματα; Απεργία, ευχής έργον και για τον βιομήχανο που έτσι κι αλλιώς θέλει την εκ περιτροπής εργασία. Δουλειά  για τα ΜΜΕ που εύκολα θα γεμίσουν τα δελτία τους με τις αψιμαχίες των ΜΑΤ με τους κουκουλοφόρους…

     Κι από την άλλη ο απεργός. Που σύρεται κυριολεκτικά στην απεργία γνωρίζοντας ότι δεν είναι παρά μια ντουφεκιά στον αέρα, χωρίς αποτέλεσμα και βαδίζει με το πλακάτ σκεπτόμενος πως θα καλύψει την τρύπα του χαμένου μεροκάματου όταν όλα πλέον είναι προϋπολογισμένα μέχρι το τελευταίο λεπτό.

   Κάθε όπλο είναι αποτελεσματικό στην εποχή του. Μετά γίνεται μουσειακό έκθεμα. Σ’ αυτή την αέναη μάχη  του εργαζόμενου με την εργοδοσία   εξελίσσονται και τα όπλα. Η απεργίες, οι ειρηνικές πορείες, τα πλακάτ και τα συνθήματα είναι πλέον αναποτελεσματικά μπροστά στα τανκ των τροϊκανών και των ντόπιων τοποτηρητών τους.  Νέες μορφές αγώνα θα εμφανιστούν οσονούπω, νέα όπλα, νέες μέθοδοι. Κι αν είναι κάτι να ευχηθώ είναι οι αγώνες  αυτοί να’ ναι περισσότερο έξυπνοι και λιγότερο βίαιοι…

Αγανάκτηση μήτηρ ...αυτοδικίας!

    Πολύς λόγος εσχάτως για το αν μπορεί κανείς ναι παίρνει το νόμο στα χέρια του και να αποδίδει δικαιοσύνη… Αντικρουόμενες φωνές στα πάνελ αριστεροδέξιων επαϊόντων  αλλά πουθενά η φωνή του θιγόμενου, του αγανακτισμένου…

    Και φυσικά σε μια ευνομούμενη πολιτεία το φαινόμενο είναι καταδικαστέο και συνιστά ποινικό αδίκημα , αλλά η κοινωνία μας είναι πράγματι ευνομούμενη;

    Ζητά η πολιτεία από τον καταστηματάρχη να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του. Οίτη να αποδίδει τον ΦΠΑ, να κόβει απόδειξη σε κάθε συναλλαγή, να πληρώνει το ΤΕΒΕ και τις εργοδοτικές εισφορές των υπαλλήλων του στο ΙΚΑ, να πληρώνει τον φόρο που του αναλογεί, το ενοίκιο, τη ΔΕΗ, το νερό, τον Δήμο κλπ… Και σαν αντάλλαγμα όλων αυτών η πολιτεία θα του παρέχει ένα ασφαλές  περιβάλλον να επιχειρεί.   Δικαίως λοιπόν όταν ο καταστηματάρχης δει έξω από το μαγαζί του τον λαθρομετανάστη (που ω του θαύματος ξέφυγε απ τον «ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ» ) να στήνει την πραμάτεια του και να πουλά μισοτιμής τα ίδια πράματα, φυσικό είναι σαν πρώτη κίνηση να τηλεφωνήσει την αστυνομία…

    Αν έρθει λοιπόν η αστυνομία θα κάνει συστάσεις στον λαθρομετανάστη να απομακρυνθεί από το σημείο και αυτός συμμορφούμενος θα πάει 200  μέτρα παρά κάτω. Ενίοτε δε (σύμφωνα με τον υπουργό) θα τραβήξει ένα  εξοντωτικό πρόστιμο στον αλλοδαπό ο οποίος με τη σειρά του θα την επομένη πρωί πρωί θα πάει  στη ΔΟΥ να το εξοφλήσει μέχρι λεπτού!!!  Τέτοια πράματα, τέτοια θαύματα!

    Όταν λοιπόν το σκηνικό αυτό επαναλαμβάνεται καθημερινά μέρες, μήνες, χρόνια εεε κάποτε ο καταστηματάρχης παύει να τηλεφωνεί την αστυνομία και είτε τηλεφωνεί τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είτε μοιραία αυτοδικεί… Τα συμπεράσματα δικά σας φίλοι μου. Και πάντα ο απελπισμένος πιάνεται απ όπου βρει. Αδιαφορεί αν λειτουργεί παραβατικά, αν οι σωτήρες του αποκαλούνται τάγματα εφόδου ή νεοναζί ή…Ρομπέν των δασών. Η απειλή του λουκέτου μετατρέπει τον φιλήσυχο εμποράκο σε ανήμερο θεριό και πάντα η αγανάκτηση γεννά την αυτοδικία…

   

Από νωρίς στο... κρεβάτι!

    Ζούμε στη χώρα των φιλοσόφων. Στη χώρα των γνωμικών και των αποφθεγμάτων. Όπου η λαϊκή σοφία δικαιολογεί ή προβλέπει κάθε τι που συμβαίνει. Ουδέν κακόν αμιγές καλού και αντιστρόφως, θα γυρίσει ο τροχός, νύχτα είναι, θα περάσει και τέλος-τέλος… έχει ο θεός!!! Και αφού ενός κακού (ή καλού) μύρια έπονται εε, αρχίζω να έχω βάσιμες ελπίδες ότι θα επιβιώσουμε και τον επερχόμενο χειμώνα…

     Έλεγε ο παππούς μας ο Επίκουρος ότι αυτός που δεν πεινά, δεν πονά και δεν κρυώνει ακόμα και τον Δία στην ευδαιμονία ανταγωνίζεται. Και σας πληροφορώ ότι αυτό δεν έχει αλλάξει αφού αν κάποιος φέτος εξασφαλίσει την τροφή του, την υγεία του και τη θέρμανση της κατοικίας του μπορεί να θεωρείται προνομιούχος!!!

    Αφού λοιπόν λεφτά για νυχτερινές εξόδους δεν φαίνεται να υπάρχουν, αφού πετρέλαιο θέρμανσης είναι αδύνατον να αγοραστεί, αφού οσονούπω θα νυχτώνει απ’ τις 6, μία είναι η λύση επιβίωσης… Από νωρίς στο κρεβάτι!

    Τι μπορεί να κάνει κανείς σ’ ένα  κρεβάτι; Πολλά… Κι αν αυτό κανείς το θεωρεί είτε κακό  είτε καλό, ε σύμφωνα με τη θυμοσοφία μας, μύρια έπονται. Δεν έχουμε λοιπόν παρά να το δούμε θετικά, έτσι απλά για να’ ναι θετικά και όσα έπονται. Επιλογή μας φυσικά είναι να το δούμε και αρνητικά.

     Η κλίνη πρωτίστως προσφέρεται για ανάπαυση. Περισσότερες ώρες εκεί ίσον περισσότερη ανάπαυση, ίσον καλύτερη υγεία.  Προσφέρεται για διάβασμα αφού ως δια μαγείας βρέθηκε χρόνος για να δώσουμε τροφή στο πνεύμα μας. Ορισμένοι (εφ όσον η κλίνη είναι συζυγική) ίσως επανεκτιμήσουν το απαξιωμένο, χρόνια τώρα, συζυγικό σεξ και ίσως αυτό να είναι η απαρχή της λύσης στο εθνικό μας πρόβλημα της υπογεννητικότητας.

    Απλές χαρές, απλές διασκεδάσεις, και παρεϊστκη διάθεση προβλέπονται για τον φετινό χειμώνα. Φίλοι ή ζευγάρια που ένας θα κάνει την πίτα, ένας θα βάζει τις μπύρες και ένας θα ανάβει το καλοριφέρ… Ίσα κόστη αν σκεφτεί κανείς ότι πετρέλαιο και μπύρα κοστίζουν το ίδιο.

    Και γω που  είμαι στη στήλη αυτή φιλοσοφών,  ούτε για να χρυσώσω το…χάπι, ούτε για να κάνω κρεμαστάρια όσα δε φτάνει η αλεπού, είμαι εξ ίσου θυμωμένος, αγανακτισμένος και απογοητευμένος. Πλην όμως πρέπει να επιβιώσω, πρέπει να επιβιώσουμε. Καλό Σαββατοκύριακο φίλοι μου…