Οι άξιοι της μοίρας τους...

    Ζούμε στη χώρα των θαυμάτων. Στη χώρα των μοναδικών φαινομένων κι ανεξήγητων συμπεριφορών.  Ή μήπως στη χώρα των …ψεκασμένων;  Γιατί πως αλλιώς να εξηγηθούν τέτοιοι εφησυχασμοί και τέτοια νάρκωση χειρουργικού τύπου;

    Μήπως όλα τα στοιχεία που κατά καιρούς ακούμε απ’ τα ένοχα ΜΜΕ είναι πλαστά και φανταστικά; Μήπως δεν υπάρχουν τελικά 1.000.000 άνεργοι σ’ αυτή τη χώρα, μήπως δεν υπάρχουν 250.000 εμποροβιοτέχνες που φαλίρισαν, μήπως δεν υπάρχουν άστεγοι, νεόπτωχοί, χαμηλοσυνταξιούχοι που πεινάνε ή κρυώνουν, ασθενείς που δεν μπορούν να επισκεφθούν γιατρό ή να αγοράσουν φάρμακα;  Μάλλον δεν πρέπει να υπάρχουν αφού δεν βλέπω κανέναν τους να διαμαρτύρεται και να σπάει ότι βρει μπροστά του. Ακόμα και οι αγρότες που με το παραμικρό κατέβαζαν τα τρακτέρ στους δρόμους φαίνεται ότι εσχάτως χόρτασαν χρήμα και το έριξαν στην πρέφα!

    Τι είναι τελικά αυτό που μπορεί να αφυπνίσει ένα λαό και να τον σηκώσει απ’ τον καναπέ πριν ακόμα τελειώσουν τα τούρκικα σήριαλ; Έναν λαό που βλέπει τις εκδηλώσεις συμπαράστασης που γίνονται υπέρ του ανά τον κόσμο (κίνημα «ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ») και αυτός υφίσταται άπραγος  την καθημερινή κοροϊδία από τους πολιτικούς του… Tους πολιτικούς που άλλοτε διαγράφονται γιατί ψηφίζουν υπέρ του μνημονίου και άλλοτε διαγράφονται γιατί ψηφίζουν κατά. Από αρχηγούς που είναι μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί κατά περίπτωση.

    Τι είναι αυτό στο οποίο τελικά μπορεί αυτός ο λαός να ελπίζει αφού ακόμα  και το όραμα που είχε για αντιμνημονιακή νέα κυβέρνηση χάθηκε;

    Έχει πλέον αποδειχθεί ότι οι συμβατικές μορφές αγώνα για τη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής δεν αποδίδουν. Ούτε οι απεργίες, αφού οι συνδικαλιστές είναι μέρος  και εντολοδόχοι της εξουσίας, ούτε οι ειρηνικές πορείες αφού τα ΜΜΕ εστιάζουν  στα επεισόδια και στις καταστροφές των κουκουλοφόρων που είναι επίσης εντολοδόχοι της εξουσίας.

    Όμως αυτός ο εφησυχασμός και αυτή η ψοφοδεής συμπεριφορά δεν είναι ίδιον του Έλληνα. Δεν μπορεί να είναι! Είμαστε ό ίδιος λαός που έγραψε έπη όταν φούντωσε μέσα του το πατριωτικό συναίσθημα και μ’ αυτό και μόνο  σάρωσε τα πάντα.

    Όσο λοιπόν ανεχόμαστε οικονομικό στραγγαλισμό και κοροϊδία από τους πολιτικάντηδες περιμένοντας τα πάντα από την πλατεία Συντάγματος θα βουλιάζουμε όλο και περισσότερο στην εξαθλίωση και θα πέφτουμε διπλά στην ανυποληψία των  δυναστών μας. Όσο θα κάνουμε διαμαρτυρία της καφετερίας και του καναπέ  θα τρώμε απανωτά χαστούκια. Όσο επιβιώνουμε με τα λίγα και τα στοιχειώδη οι Γερμανοί με τους παπαδημοσαμαράδες θα δοκιμάζουν τις αντοχές μας με ακόμα λιγότερα.

    Απλά τα πράγματα. Όσο τα όπλα μας είναι τα γιαούρτια, τα αβγά, τα πλακάτ και οι ειρηνικές πορείες θα είμαστε ανυπόληπτοι και άξιοι της μοίρας μας. Όταν τα όπλα μας γίνουν βαριοπούλες και ντουφέκια τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε. Είμαστε σε πόλεμο αν δεν το’ χετε καταλάβει και τις κρεμάλες για τους προδότες της πατρίδας αν δεν τις στήσουμε εμείς ποιος περιμένετε να τις στήσει;